خسته شده بودم از جدال هاى گروهى و حزبى و سياسى و دعواهائى كه تمامى نداشت و جز دشمنى بيشتر و اتلاف وقت و كاهندگى اعصاب براي خودشان و مردمى كه شاهد اين نزاع ها در كشور بودند، نتيجه اي نداشت. با خود مى گفتم:مگر همه اين ها اهل يك مملكت و يك آئين نيستند؟ اين همه تفرق و اختلاف براي چيست؟ صبح تا شب در سايت ها و كانال هاي اينترنتى شان،اول تا آخر هم را زير و رو مى كنند كه چه به دست آورند؟ اگر خداى نكرده دشمنى به كشور حمله كند،اين ها با اينهمه تفرق،چگونه مى توانند كنار هم صف واحدي تشكيل دهند و او را شكست دهند؟ تصميم گرفتم متنى بنويسم و براي هر سه جريان سياسي بفرستم؛مى دانستم به خاطر سوابق مستقل ژورناليستى ام، در روزنامه ها و كانال ها و سايت هاشان خواهند گذاشت؛ سعى كردم ادبياتى به كار برم كه تأثير گذار باشد. به عنايات صاحب الزمان و روح ملكوتى اميرمومنان متوسل شدم و از ايشان كمك خواستم تا در عباراتم كه از ايشان وام ستانده ام،تأثير قرار دهد.روز بعد يادداشتم را در صفحه اول رسانه هاى همه آنها ديدم با عنوان” توصيه هاى اميرمومنان به همه جناح هاى امت”…
دوستان،بزرگواران ،گراميان! هر روز شاهد مطالب و بيانيه ها و تحليل هاتان هستم و دريغا بر افسوسم افزوده مى شود كه اين چنين به نزاع كلامى كه حاكى از دورى قلب هاست،مشغوليد. خواستم تذكرى بدهم،ديدم من كه شأنى ندارم ،بگذار تذكر كسي را براي شما نقل كنم كه همه شما او را قبول داريد و به او ارادت مى ورزيد و آن كسي جز اميرمومنان، اسدالله الغالب،علي بن ابى طالب(ع)نيست. ايشان فرمود:” با انبوه ملت همراه شويد كه دست خدا با جماعت است و از پراکندگی و متفرق شدن، دوری کنید که (پراكنده شده)طعمه شیطان است، چنان که گوسفند جدا شده، طعمه گرگ است”(الزموا السواد الاعظم؛ فان ید الله مع الجماعه، ایاکم و الفرقه! فان الشاد من الناس للشیطان، کما ان الشاد من الغنم للذئب)١.”مبادا در دین خدا دچار تلوّن و چندچهرگى شويد که همبستگی و وحدت در راه حق گرچه کراهت داشته باشید از پراکندگی در راه باطل گرچه مورد علاقه شما باشد بهتر است؛ زیرا خداوند سبحان نه به گذشتگان و نه به آیندگان چیزی را با تفرقه عطا نفرموده است”٢…
دوستان! دنيا را صف كارزار با دشمن حساب كنيد كه اگر تفرقه داشته باشيد شكست مى خوريد كه امام به سپاهيان خود توصيه فرمود:”از تفرقه و اختلاف برحذر باشید و هرگاه خواستید جایی فرود آیید، باهم فرود آیید و هرگاه خواستید کوچ کنید با هم کوچ کنید”٣. امام،علت تفرقه تان را،تفرقه دل ها و دورشدن قلب هاتان شمرده و فرموده: “شما به خاطر دین خدا برادران هم هستید، آنچه شما را از هم جداكرده ، سياهى و پليدى باطن و بدى درون هاست(كه نشانى از نفاق است)”٤.بيائيد دل هاتان را با هم صاف كنيد،نه اين كه با هم برادريد؟! “حتى اگر تعدادتان زياد هم باشد،با تفرقه به جائى نمى رسيد زيرا دل هاتان با هم نيست”٥. بعد مى فرمايد دشمنان شما چون با هم متحدند بر شما پيروز خواهند شد:”به خدا سوگند، گمان می کنم که این قوم(منافق) به زودی بر شما چیره شوند؛ زیرا آنان در باطن خود یکپارچه و متحدند و شما در حق خود دچار تفرقه و پراکندگی هستید”٦…
امام، به اين توصيه ها نيز اكتفا ننموده و يك تجربه تاريخى را هم فرارويتان نهاده تا اگر اهل عبرت گرفتن تاريخى باشيد،از آن عبرت گيريد:” اگر در احوال نیک و بد پيشينيان بیندیشید، همان کاری را عهده دار می شوید که عزیزشان گردانيد و دشمنانشان را از آن ها دور ساخت و تندرست نگاهشان داشت و نعمت و فراوانی به سراغشان آمد و نیکوکاری و بزرگواری باعث پیوند آنان گردید و آن از تفرقه و پراکندگی اجتناب ورزیدن و به یکدیگر مهربانی کردن و همدیگر را به این کار تشویق نمودن بود؛ و از کارهایی که پشت آنان را شکست و قدرت آنان را از بین برد چون کینه ورزی دل ها و دشمنی سینه ها و پشت کردن جان ها به یکدیگر و دست شستن از یاری هم دورى كنيد و در احوال مومنان پیش از خود نیز بیندیشید و بنگرید که آنان چگونه بودند، آن گاه که جمعیت ها فراهم بودند و خواسته ها یکی بود و دل ها یکسان بود و چگونه دست ها یار هم بودند و شمشیرها به کمک یکدیگر می آمدند و بینش ها ژرف و اراده ها یکی بود،آیا درآن هنگام مهتران سراسر زمین نبودند و بر گرد جهانیان شهریاری نمی کردند؟! نیز به فرجام کار آن ها بنگرید: آن گاه که در میانشان جدایی افتاد و رشته الفت از هم گسست و سخن ها و دل هایشان از هم جدا گشت و به دسته های گوناگون تقسیم شدند و دسته دسته شده به جان هم افتادند. در این هنگام خداوند جامه کرامت را از تن آنان برکند و نعمت های فراوانش را از ایشان گرفت و داستان سرگذشت آن ها در میان شما ماند تا درسی عبرتی برای عبرت آموزان باشد”٧…
———————–
١.نهج البلاغه،خطبه١٣٧. ٢.همان،خطبه١٧٦. ٣.همان،نامه١١. ٤.همان،خطبه١١٣.
٥.همان،خطبه١١٩. ٦.همان،خطبه٣٥. ٧.همان،خطبه١٩٢.