من بر پيمانم با مولاي خود، استوارم و به عهد خود وفادارم! وفاي به عهد، يك صفت الاهى است:”آيا كسى پای بندتر و وفادارتر از خدا به پيمانش هست؟!١”؛ وفاي به عهد آن چنان سترگ است كه خداوند در عمل به آن بر همه پيشي مى گيرد و مى فرمايد هيچكس از خدا،پاي بندتر بر وفاي به عهد نيست .آرى، خداوند هرگز پيمان شكنى نمى كند:(فَلَنْ یُخْلِفَ اللّهُ عَهْدَهُ٢)؛پس مومنان نيز بايد رنگ خدائى گيرند و نقض پيمان نكنند و بر عهد و پيمان شان،وفادار باشند:”ای کسانی که ایمان آورده اید! به پیمان ها وفا کنید”(یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا أَوْفُوا بِالْعُقُودِ٣)؛و هنگام توصيف مومنان بیش از هر چیز، وفای به عهد و پیمان را در آنان،نام مى برد:”آنها کسانی هستند که به عهد الاهی وفا می کنند و پیمان را نمی شکنند(الَّذینَ یُوفُونَ بِعَهْدِ اللّهِ وَ لا یَنْقُضُونَ الْمیثاقَ٤).وفاى به عهد را امرى فطرى شمرده اند زيرا از همان كودكى،هر قولى كه به آنها داده مى شود با سرشت پاك خود، وفاى به آن را لازم مى شمرند.نه خدا و نه مردم ،متخلفان از عهد و قول و پيمان را دوست نمى دارند…
هرگاه بنيان وفاى به عهد در جامعه اى سست شود، اساس روابط انسان ها هم فرو مى ريزد، لذا نقض عهد و پیمان شکنی از رذایل اخلاقی شمرده می شود و ضربات شکننده و جبران ناپذیری بر شخصیت و انسانیت فرد، وارد می سازد و در صحنه اجتماع هیچ چیز رسواتر از پیمان شکنی نیست. دولت و ملتی عزیز است که به تعهدات خود عمل کنند و آنها را محترم بشمارند.قرآن مى فرمايد:”به عهد الهی وفا کنید. این چیزی است که خداوند شما را به آن سفارش کرده است تا متذکر شوید”٥.و نیز می فرماید:”به پیمان های خود وفادار باشید زیرا از پیمان ها سؤال خواهد شد”(وَ أَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِنَّ الْعَهْدَ کانَ مَسْوءُلاً)٦.معلوم است نقض پيمان يك جرم محسوب مى شود كه در مورد كوتاهى نسبت به آن ،افراد بازخواست مى شوند! نمى شود مومنان آن را مهم نشمرند لذا قرآن مى فرمايد: “آنان (مومنان)كسانى هستند كه به امانت و قول و پيمان خود وفادارند”(وَ الَّذینَ هُمْ ِلأَماناتِهِمْ وَ عَهْدِهِمْ راعُونَ)٧. پيامبر (ص) فرمود:آن کس که به پیمان خود وفادار نیست، مسلمان نیست(لا دینَ، لِمَن لا عهدَ له)٨…
من با امام و مولاي خود پيمان و عهدى دارم كه هر روز صبح آن را تازه مى كنم تا معلوم شود كه اهل پيمان شكنى نيستم و تا زنده ام به پيمان خود وفادارم.اين عهد و پيمان، دعائى حماسى به نام دعاى عهد است كه در قسمتى از آن مى گويم:”…خدایا در صبح این روز و تا بقيه روزهائى كه زندگی کنم ،عهد و پیمان و بیعت خود را با امامم تجدید می کنم که هرگز از آن رو نگردانم و دست برندارم؛خدایا مرا، از یاران و مددکاران و دفاع کنندگان از او قرار ده و از شتابندگان به سویش، در برآوردن خواسته هایش و اطاعت کنندگان اوامرش و مدافعان حضرتش و پیش گیرندگان به جانب خواسته اش و شهادت در پیشگاهش.خدایا اگر بین من و او مرگی که بر بندگانت حتم و قطعی ساختی حائل شد، کفن پوشیده از قبر مرا بیرون آور با شمشیر از نیام برکشیده و نیزه برهنه پاسخگو به دعوت آن دعوت کننده، در میان شهرنشین و بادیه نشین. خدایا آن جمال با رشادت و پیشانی ستوده را به من بنمایان و با نگاهی از من به او دیده ام را سرمه كش و در گشایش امرش شتاب کن و خروجش را آسان گردان و راهش را وسعت بخش و مرا به راهش درآور و فرمانش را نافذ کن و پشتش را محکم گردان”٩
گفته شده:”هرکس چهل صبحگاه این دعا را بخواند، از یاوران حضرت قائم (عج) خواهد بود و اگر پیش از ظهور آن حضرت بمیرد، خدا او را زنده خواهد کرد، تا همراه آن حضرت جهاد نماید…”١٠؛ در يكى از زيارات امام هم، ده نشان وفادراي خود را بر مى شمريم و مى خوانيم:“اگر روزگاران (غيبت) طولاني شود و عمرها بلند گردد، جز اين نيست كه: يقينم دربارهِ تو افزون مى‌شود؛وعشق و دوستي ام براي تو زيادتر مي شود؛ و توكل و اعتمادم به تو، افزايش مى‌یابد؛ و برای ظهور تو متوقع وچشم براه و آماده تر خواهم بود ؛و براي جهاد در ركاب تو ثانيه شماري مي كنم؛ تا این كه جان خود را فدا كنم؛ و مال خود را تقديم نمايم؛ و فرزند خود را در آستان شما به كار گيرم؛ و اهل و عیالم را در خدمت تان قرار دهم ؛ و همه دارایی ام را به پيشگاهتان اورده و در راه امر و نهي شماصرف كنم…”١١
————————