انسان مسلمان به پيروي از قرآن، خود را متعلق به عقيده اش مى داند و عقيده اش مربوط به سرزمين خاصى نيست و جهانى است:”نیست این [قرآن]مگر یك تذكر و بیدارباش برای تمام جهانیان”١؛ و “تو را نفرستادیم مگر آنكه برای همه مردم بشارت دهنده و بازدارنده باشی”٢؛ و “ای مردم، من فرستاده ی خدایم براي همه شما”٣. در قرآن هيچ آيه اى كه نشان دهد،اين دين منحصراً براي اعراب يا قوميت ديگرى باشد،وجود ندارد.خطاب ها گاهى به مومنين است (با يٰا أيّهَا الذين آمنوا)كه مى توانند صاحب هر مليتي باشند و گاهى هم خطاب به همه مردم(با يٰا أيّها الناس) كه تمام مردم جهان را در بر مى گيرد. تاريخ هم نشان داده است كه غیر از همان یكی دو قرن اول هیچ گاه حجاز بزرگترین مركز اسلامی نبوده است، بلكه از آن تاریخ به بعد همیشه حوزه های بزرگ اسلامی در مصر و بغداد و نیشابور و ماوراء النهر و مراكز دیگر تشكیل می شد و همیشه ملت های غیرعرب پرچمداران اسلام بوده اند…
آموزه هاى دينى،نگاه ما را جهانى مى كند و جهانى مى خواهد! در آيات الاهى ، سخن از “ناس” به معناى همه مردم است: پيامبر ما به سوى همه عالم مبعوث شده و رحمت براي همه جهانيان است(وما ارسلناك الّا رحمة للعالمين)٤؛ همه زمين گستره دين الاهى است و سرانجام كل زمين به صالحان سپرده خواهد شد(أنّ الارض لله يرثها عبادى الصالحون) و به دست صاحب الزمان سلام الله عليه تمامى آن مهد توحيد خواهد شد(ليستخلفنهم فى الارض…يعبدوننى لا يشركون بى شيئا).دليلى ندارد كسى در هر نقطه جهان از نعمت هدايت،محروم بماند.ما در دعاهامان آموخته ايم كه براي رفع مشكلات همه مردم جهان دعا كنيم و شفاي همه بيماران،اداى دين همه قرض داران،آزادى همه زندانيان،رفع رنج همه رنجوران را از خدا بخواهيم(اللهم اشف كل مريض،اللهم اقض دين كل مدين،اللهم فُكّ كل أسير،اللهم فرّج عن كل مكروب…).اين دين به همه ملت ها و اقوام مختلف جهان با یک چشم نگاه می کند و از آغاز نیز دعوتش به ملت و قوم مخصوص اختصاص نداشته بلکه می کوشیده که با وسایل مختلف ریشه ملت پرستی و تفاخرات قومی را از بیخ و بن بر کند؛ و اين اختصاص به اسلام هم ندارد و همه ی ادیان بزرگ جهان، آن اندازه كه در سرزمین های دیگر مورد استقبال قرار گرفته اند در سرزمین اصلی كه از آنجا ظهور كرده اند مورد استقبال قرار نگرفته اند؛لذا نگاه،نگاه جهانى است نه نگاه ملّى…
پيامد اين نگاه جهانى،بايد مطالعه و تحقيق باشد در اوضاع جهانى،فرهنگ ملت ها، مشكلاتى كه بشريت با آنها روبروست،پيداكردن راه حل ها،برنامه ريزى براي اقدام و شتافتن براي نقش آفرينى در هدايت همنوعان خود و شهروندان جهانى.بايد سفر كرد و ديگران را هم از جام هدايت نوشاند؛ بايد از رسانه هاي مجازى بهره برد و داروي دردها و آلام بشريت را در اختيارشان گزارد؛بايد براي سازمان هاي بين المللى تبيين كرد كه چقدر در فرهنگ ما بر همبستگى انسان ها براي نجات جهان از فقر و تبعيض و محروميت و جهل و ظلمت و گمراهى تاكيد شده است؛بايد به آنها گفت بيائيد با هم متحد شويم و خود را براي نجات جهان تحت رهبرى منجى جهانى آماده كنيم و همه يكصدا او را از خدا بخواهيم تا اين جهان تاريك به ظهورش نورانى شود…
دغدغه هدايت همه انسان ها، انسان منتظر را وامى دارد كه هرطور مى تواند انسان هاي ديگر را در هر كجاي اين جهان كه باشند، به راه خدا رهنمون شود و آموزه اميدآفرين مهدويت را در اختيار همه جهانيان گزارد. براي اين هدف ،آموزش زبان ديگر ملت ها براي گشودن راه ارتباطي، تجهيز به دانش حضور در فضاي مجازي،مهاجرت به مناطق ديگر براي ارتباط و گفتمان سازى و هدايت،استفاده از رسانه هاى مختلف و امواج ماهواره اى براي رساندن پيام و تبيين باورها و رفع شبهات و خلاصه هرگونه اقدامى كه به راهيابى و هدايت بيانجامد، انديشه او را مشغول مى دارد.او براي آشناكردن و پيوند انسان ها با امام خوبي ها و موعود همه انبياء و اولياء يعنى حضرت بقية الله(عجّل الله فرجه)، سر از پا نمى شناسد و تمام نقاط زمين را گستره اين هدف خود مى داند و براى آن برنامه ريزى مى نمايد.
————
١. تكوير/٢٧. ٢.سبأ/٢٨. ٣.اعراف/١٥٨. ٤.انبياء/١٠٧. ٥.انبياء/١٠٥. ٦.نور/٥٥. ٧. مفاتيح الجنان، دعاهاى رمضان.