حيف نيست كتاب خدا بر تاقچه خانه ما، باشد اما گرد غربت برآن نشسته و از همه نعمت هاي آن محروم باشيم؟ببينيم اميرمومنان (كه يكى از دوثقل است كه پيامبر، بعد از خود ما را به آن دو سپرد)در مورد ثقل اكبر يعنى قرآن چه مى فرمايد:”آگاه باشيد! در اين كتاب الهى است علم هر آنچه كه خواهد آمد و سخن هر آنچه كه گذشته است و دواى درد شما و نظم آنچه كه در ميان شما بايد باشد”١؛”خداوند قرآن را بر پيامبر فرستاد و آن نورى است كه قنديل هاى آن خاموش نمى شود و چراغى است كه افروختن آن فرو نمى نشيند و دريايى است كه ژرفاى آن پيدا نمى شود و راهى است كه رفتن در آن گمراهى ندارد و شعاعى تابان است كه روشنى آن پايان ندارد و جدا كننده حق و باطل است كه دليل و برهانش سست نمى گردد و بنايى است كه پايه هاى آن ويران نمى شود و شفابخشى است كه با وجود آن بيمارى ها موجب ترس و بيم نمى شود و ارجمندى است كه يارانش شكست نمى خورند و حقى است كه مددكاران آن مغلوب نمى شود”٢؛”متمسك شويد به كتاب خدا زيرا اين كتاب ريسمانى محكم و نورى آشكار و شفايى سودمند و سيراب كننده اى براي رفع تشنگى و وسيله نجات براى كسى كه به آن در آويزد”٣…
مى پرسي:آيا با گذشت زمان، قرآن را كهنگى نمى گيرد؟ امير سخن پاسخ مى دهد:”قرآن داراى ظاهرى شگفت انگيز و باطنى عميق است؛ مطالب شگفت انگيز آن پايان ناپذير و عجايب آن كهنه ناشدنى است و تاريكى هاى جهالت جز با آن بر طرف نخواهد شد”٤؛”براى دردهايتان از قرآن شفا طلب كنيد و براى مشكلات تان از آن كمك بگيريد؛ زيرا در قرآن شفاى بزرگ ترين دردهاست(به ويژه)درد كفر، نفاق و گمراهى!”٥ ؛”بدانيد براى كسى بعد از بودن با قرآن، تهيدستى نيست و براى احدى منهاى قرآن بى نيازى متصور نيست!”٦؛ اين ،كتاب خداست كه با آن مى بينيد، و با آن سخن مى گوييد و با آن مى شنويد؛بعضى از آياتش بعضى ديگر را توضيح مى دهد و بعضى از آن بر بعضى ديگر شهادت مى دهد. در معرفي خدا،هيچ اختلافى در ميان آياتش نيست و كسى كه با قرآن همدم باشد، از خدا منحرف نمى شود”٧؛”هميشه كتاب خدا با من است، از زمانى كه همراه آن بوده ام، هيچگاه از آن جدانشده ام”٨؛اما دريغ،روزگارى برسد كه از قرآن جز رسمى(شکل ظاهري)و از اسلام جز اسمى باقى نماند”٩…
اين كتاب خدا نياز به مفسٰر و مبيّن دارد، با اينكه “حلال و حرام ان بيان شده، واجبات و مستحبات، ناسخ و منسوخ، مباح و ممنوع، خاص و عام، پندها و مثل ها، مطلق و محدودها و محكمات و متشابهات آن، همه معلوم است”١٠؛ اما “اين قرآن خطى است نوشته شده ميان دو جمله كه به زبان سخن نمى گويد و ترجمان و مفسرى مى خواهد”١١؛ و آن مفسران،ما هستيم:”اگر بخواهيد قرآن را به سخن گفتن وادار كنيد،هرگز (با شما) سخن نخواهد گفت، ولى من براى شما از قرآن خبر مى دهم”١٢.جاي ديگرى نرويد،به سراغ عترت پيامبر بشتابيد تا آنها قرآن را براي شما تبيين نمايند:”چگونه حيران مانده و راه را گم كرده ايد، در حالى كه عترت پيامبر، در ميان شمايند؟! پس بدانيد كه آنان راهنماى شما به سوى حق و پيشوايان دين و راستگويان هستند. پس آن ها را در بهترنى جايى كه قرآن را جاى مى دهيد جاى دهيد و همچون شتران تشنه كه به سوى آب مى شتابند، به سوى آن ها بشتابيد”١٣…
و سخنى دارد اميرمومنان با مردم همه زمان ها به ويژه مردم اين زمان: خدا را، خدا را، درباره قرآن! مبادا ديگران در عمل به آن بر شما پيشي گيرند!”(الله الله فى القرآن، لا يسبقكم بالعمل به غيركم)١٤؛يعنى غير مسلمانان از هدايت هايش بهره مند شوند و به آن عمل كنند و شما در عمل به آن عقب مانيد.بلكه شايسته است شما از كشت كنندگان و پيروان آن بوده و آن را راهنماى خويش به سوى پروردگارتان قرار دهيد و از آن پند گيريد و افكارى كه برخلاف قرآن داريد متهم سازيد و خواهش هايى را كه مخالف آن است خائن بدانيد”١٥. اميرمومنان سپس در باره حضرت مهدي و ياورانش و انس آن ها با قرآن مى فرمايد:”بدانيد آن كس از ما(اهل بيت)كه فتنه ها را دريابد، در تاريكى آن ها با چراغ روشنى سير مى كند و به روش نياكان رفتار مى نمايد تا گره فتنه ها را بگشايد و اسيران را آزاد سازد و جمعيت گمراهان را پراكنده، نيكان را گرد آورد. او پنهان از مردم است و هيچ جوينده اى هر چند در پى او باشد و چشمش به دنبال او بگردد او را نمى يابد. پس گروهى در آن فتنه ها صيقل مى خورند و براى از بين بردن آن ها آماده مى شوند، همان گونه كه آهنگران شمشير را صيقل مى دهند و چشمان آن ها از نور قرآن روشنى مى گيرد و معانى آيات آن در گوش هاشان فرو مى ريزد و شامگاهان و صبحگاهان از جام حكمت و معارف الاهى قرآن سيراب مى گردند”١٦.————————-