…هر نَفسى كه فرو مى رود،مُمِدّ حيات است و چون برمى آيد مُفَرّح ذات،پس در هر نَفَسى دو نعمت موجود و بر هر نعمتى شكرى واجب! از دست و زبان كه برآيد/كز عهده شكرش به درآيد! مناجات شاكران ، ششمين مناجات از مناجات هاي پانزده گانه امام سجاد(ع)است كه راه و رسم شكرگزارى را تعليم مى دهد: خدایا، پی در پی آمدن بخشش تو، برپاداشتن شكر را از یاد من برد و فراوانی كرامت تو، مرا از شمارش ستایشت درمانده ساخت و در پی هم آمدن احسانت، مرا از یادكرد اوصاف نیکت بازداشت و پشت هم رسیدن نعمت هایت مرا از انتشار خوبی هایت درمانده نمود! این است جایگاه آنکه به برازندگی نعمت‌های تو در برابر آن به کوتاهی خود اعتراف دارد و به سستی در بندگی و هدر دادن نعمت ها، به زيان خود گواهی می‌دهد و تویی دلجو، مهربان، نیکوکار، کریم که خواهنده‌اش را محروم نمی‌کند و آرزومندش را از درگاهش نمی راند. بار اميدواران به آستانت فرود می‌آید؛ و آرزوهاي عطاخواهان در درگاه رحمت تو می‌ایستد؛ پس آرزوهایمان را با محرومیت و ناامیدی روبرو مساز و جامه ناامیدی و دوری از رحمت را بر ما مپوشان؛
خدایا در برابر بزرگی نعمت‌هایت، سپاسم کوچک می‌نماید و در کنار اکرامت بر من، ستایش و گزارشم از آن خود را پست و ناچیز نشان می‌دهد؛ نعمت هایت از انوار ایمان، زینت‌هایی به من پوشاند و لطایف نیکی‌ات خیمه هایی از عزت بالای سرم افراشت؛ و عطاهایت گردن بند های زیبنده‌ای به گردنم افکند که هرگز باز نشود؛ و طوق هایی بر من آویخت که به هیچ روی گسسته نگردد؛ عطاهای انبوهت زبانم را از شمردنش ناتوان ساخته و نعمت های فراوانت فهمم را از دریافت شان کوتاه نموده تا چه رسد به بررسی کامل آنها؛ سپاسگزاری‌ات چگونه برای من امکان‌پذیر است درحالی‌که سپاسم نسبت به تو خود نیازمند سپاسی دیگر است! پس هر نوبت که گفتم تو را سپاس، بر من واجب شد که به خاطر آن باز بگویم تو را سپاس!
خدايا! همان‌گونه که ما را به لطفت طعام دادی و با احسانت پروریدی، پس نعمت‌های سرشارت را بر ما به انجام رسان و ناگواری‌های ناخوشایند را از ما دور کن و از بهره های هر دو جهان بالاتر و برترش را -چه اینک و چه در آینده به -ما عنایت کن؛ تو را سپاس بر خوبی آزمونت و بر نعمت‌های سرشارت؛ سپاسی که درخور خشنودی‌ات باشد و خیر وجودت را به‌جانب ما جلب کند، ای بزرگ، ای کریم، به مهربانی‌ات، ای مهربان‌ترین مهربانان.
إِلٰهِى أَذْهَلَنِى عَنْ إِقامَةِ شُكْرِكَ تَتابُعُ طَوْلِكَ؛ وَأَعْجَزَنِى عَنْ إِحْصاءِ ثَنائِكَ فَيْضُ فَضْلِكَ؛ وَشَغَلَنِى عَنْ ذِكْرِ مَحامِدِكَ تَرادُفُ عَوائِدِكَ؛ وَأَعْيانِى عَنْ نَشْرِ عَوارِفِكَ تَوَالِى أَيادِيكَ؛ وَهٰذا مَقامُ مَنِ اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْماءِ وَقابَلَها بِالتَّقْصِيرِ، وَشَهِدَ عَلىٰ نَفْسِهِ بِالْإِهْمالِ وَالتَّضْيِيعِ؛ وَأَنْتَ الرَّؤُوفُ الرَّحِيمُ الْبَرُّ الْكَرِيمُ، الَّذِى لَايُخَيِّبُ قاصِدِيهِ؛ وَلَا يَطْرُدُ عَنْ فِنائِهِ آمِلِيهِ، بِساحَتِكَ تَحُطُّ رِحالُ الرَّاجِينَ، وَبِعَرْصَتِكَ تَقِفُ آمالُ الْمُسْتَرْفِدِينَ، فَلَاٰ تُقابِلْ آمالَنا بِالتَّخْيِيبِ وَالْإِيآسِ؛ وَلَا تُلْبِسْنا سِرْبالَ الْقُنُوطِ وَالْإِ بْلاسِ؛ إِلٰهِى تَصَاغَرَ عِنْدَ تَعاظُمِ آلائِكَ شُكْرِى، وَتَضَاءَلَ فِى جَنْبِ إِكْرامِكَ إِيَّاىَ ثَنائِى وَنَشْرِى؛
جَلَّلَتْنِى نِعَمُكَ مِنْ أَنْوارِ الْإِيمانِ حُلَلاً، وَضَرَبَتْ عَلَىَّ لَطائِفُ بِرِّكَ مِنَ الْعِزِّ كِلَلاً، وَقَلَّدَتْنِى مِنَنُكَ قَلائِدَ لَاتُحَلُّ، وَطَوَّقَتْنِى أَطْواقاً لَاتُفَلُّ، فَآلاؤُكَ جَمَّةٌ ضَعُفَ لِسانِى عَنْ إِحْصَائِها، وَنَعْماؤُكَ كَثِيرَةٌ قَصُرَ فَهْمِى عَنْ إِدْراكِها فَضْلاً عَنِ اسْتِقْصَائِها؛ فَكَيْفَ لِى بِتَحْصِيلِ الشُّكْرِ وَشُكْرِى إِيَّاكَ يَفْتَقِرُ إِلىٰ شُكْرٍ ؟ فَكُلَّما قُلْتُ لَكَ الْحَمْدُ وَجَبَ عَلَىَّ لِذٰلِكَ أَنْ أَقُولَ لَكَ الْحَمْدُ . إِلٰهِى فَكَما غَذَّيْتَنا بِلُطْفِكَ، وَرَبَّيْتَنا بِصُنْعِكَ؛ فَتَمِّمْ عَلَيْنا سَوَابِغَ النِّعَمِ؛ وَادْفَعْ عَنَّا مَكارِهَ النِّقَمِ؛ وَآتِنا مِنْ حُظُوظِ الدَّارَيْنِ أَرْفَعَها وَأَجَلَّها عاجِلاً وَآجِلاً؛ وَلَكَ الْحَمْدُ عَلىٰ حُسْنِ بَلائِكَ؛ وَسُبُوغِ نَعْمَائِكَ؛ حَمْداً يُوافِقُ رِضَاكَ؛ وَيَمْتَرِى الْعَظِيمَ مِنْ بِرِّكَ وَنَدَاكَ؛ يَا عَظِيمُ يَا كَرِيمُ، بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
