دولت يهود

 

 

نخستین دولت يهود را طالوت حدود (۱۰۹۵-۱۰۵۵) قبل از ميلاد در شهر حبرون(الخلیل واقع در کرانه باختری رود اردن) تشکیل داد و پس از طالوت، داود(ع)پادشاه یهود شد و پايتخت یهود را به (یبوس) بیت المقدس منتقل نمود. حضرت داوود(ع) از انبیای بنی‌اسرائیل از نسل ابراهيم(ع)بود که به پادشاهی نیز رسید.خداوند مقام قضاوت٢ و قدرت زره‌ سازی٣ را به او عطا کرد. او اورشلیم را برای بنی‌اسرائیل فتح کرد.کتاب زبور بر او نازل شد و چون دارای صدای زیبایی بود، هرگاه به خواندن زبور شروع مي كرد، انسان ها و جنّيان و پرندگان و حتى حيوان هاى وحشى نزد آن حضرت اجتماع مي نمودند تا صدايش را بشنوند. از جمله قدرت هاى معنوى دیگری كه خداوند به حضرت داوود(ع)عطا کرد ،تسبیح موجودات وطبیعت با او در هر شامگاه و صبحگاه بود٤. زبور داوود،شامل ١٥٠مزمور حاوى دعاها و مواعظ است. خداوند در قرآن فرمود: “ما پس از تورات،در زبور نوشتيم كه سرانجام ، زمين را صالحان به ارث خواهند برد٥”. نام مباركش ١٦ بار در قرآن آمده و از اين فضایل و ويژگى هاى او ياد شده است: احسان و نيكوكارى٦، صبر و مقاومت و الگو براى صابران و بردباران٧، دريافت حكمت از خدا٨،داورى و قضاوت عادلانه بين مردم٩ …

پس از حضرت موسی(ع) و حضرت یوشع، مردانی به رهبری مردم اشتغال داشتند که داوران نامیده می‌شدند. آخرین داور، حضرت سموئیل بود که بنی‌اسرائیل از او خواستند برایشان پادشاهی تعیین کند. در نهایت طالوت (شاؤل) به پادشاهی رسید.در زمان طالوت جنگ بزرگی در گرفت. طالوت وعده داد هر شخصی جالوت؛ بزرگ‌ترین قهرمان سپاه دشمن را بکشد، نصف مالش را به او می‌دهد و دخترش را نیز به عقد او در می‌آورد. در آن جنگ حضرت داوود توانست جالوت را بکشد١٠ و نصف مال طالوت را گرفت و داماد او شد.نبوت و پادشاهی هر یک در میان نسل خاصی از فرزندان یعقوب باقی بود و خداوند این دو مقام را برای داوود قرار داد و پس از فوت طالوت، داوود پادشاه بنی‌ اسرائیل گشت.امام باقر(ع) حضرت داوود را از معدود انبیایی معرفی می‌ کند که به حکومت نیز رسید١١.حضرت داوود با لقمان هم‌ عصر بوده و زمانی که لقمان او را نصیحت می‌کرد، داوود او را ستایش می‌ نمود١٢.اورشلیم در دوران حضرت داوود و توسط ایشان فتح شد١٣…
 

قرآن تصریح دارد که خداوند به داوود(ع) ساختن زره را یاد داد. در برخی منابع روایی آمده است که خداوند از داوود تعریف کرده و او را بنده‌ای خوب دانست؛ اما اینکه شغلی نداشته و تنها از بیت‌المال ارتزاق می‌ کند را ناپسند دانست. داوود از این امر ناراحت شده و گریست؛خداوند زره‌ سازی را به او یاد داد. داوود نیز زره ساخته و می‌ فروخت و از همین طریق زندگی کرده و از بیت المال بی‌نیاز شد١٤.داوود(ع) را فردی دانسته‌ اند که بسیار عبادت می‌کرد و در خوف خدا بسیار می‌ گریست.روایات مختلفی پیرامون عبادت داوود نقل شده است.پیامبر(ص) روزه و نماز داوود را ستوده است١٥. حضرت داوود یک روز را روزه می‌ گرفت،‌ سپس روزی را استراحت می‌کرد و فردایش را مجدد روزه می‌گرفت١٦.براساس قرآن، کوه‌ ها و پرندگان نیز به همراه داوود تسبیح خداوند را می‌گفتند١٧؛ که البته برای تسبیح کوه‌ ها و پرندگان، معانی و تفاسيری در متون روائى ذکر شده است١٨…

 خداوند به حضرت داوود، حکمت و فصل الخطاب بودن را عطا کرد و به او دستور داد در میان مردم قضاوت کند١٩. در قرآن مواردی از قضاوت حضرت داوود(ع) ذکر شده است٢٠.از امام صادق(ع) نقل شده که امام زمان(ع) پس از ظهور خود به مانند حضرت داوود (ع)در میان مردم قضاوت خواهد کرد٢١؛يعنى به علم الاهى خود،قضاوت خواهد كرد و نيازى به بيّنه از سوى طرفين دعوا نخواهد داشت.حضرت داوود(ع) زبان حیوانات را می‌فهمید٢٢. آن حضرت در نزد یهود دارای جایگاه والایی بوده و داستان‌ های بسیاری از او در کتاب مقدس یهودیان نقل شده است٢٣.بسیاری از این داستان‌ها به منابع اسلامی نیز راه پیدا کرده و تحت عنوان اسرائیلیات قرار گرفته که با مبانی اسلامی سازگار نمی‌باشد همچون نسبت دادن فحشاء با زن شوهر دار(همسر اوريا)به داوود(ع)٢٤كه امير مومنان علی(ع) فرمود:”هر کس را نزد من آورند که بگوید داوود با همسر اوریا همبستر شده، دو حد بر او جاری می‌کنم حدی برای توهین به مقام نبوت و حدی برای تهمت ناروا به داوود(ع)٢٥…

——————

١. اسراء/٥٥ . ٢.انبياء/٧٨.ص/٢٠.  ٣.انبياء/٨٠.  ٤.ص/١٧-٢٩.  ٥.انبياء/١٠٥.  ٦.انعام/٨٤. ٧.ص/١٧.   ٨.بقره/٢٥١.نمل/١٥. ٩.ص/٢٢.  ١٠.بقره/٢٥١.  ١١.بحارالانوار،ج١٢،ص١٨١.  ١٢.تفسير قمى،ج٢،ص١٦٣.

١٣.مقریزی، إمتاع الأسماع، ج۱۲، ص۳۵۶.  ١٤.انبياء/٨٠؛ کلینی، الکافی، ج۹، ص۵۳۹.   ١٥.ابن ماجه، ج۱، ص۵۴۶.   ١٦.حمیری، قرب الإسناد، ۱۴۱۳ق، ص۹۰.   ١٧.سوره انبیاء/۷۹.   ١٨.بحار الأنوار، ج۱۴، ص۳.

١٩.ص/٢٠و٢٩.   ٢٠.انبياء/٧٨و٧٩.    ٢١.کلینی، الکافی، ۱۴۲۹ق، ج۲، ص۶۳۲.   ٢٢.نمل/١٦.   ٢٣.کتاب مقدس، سموئیل۱: باب ۱۶-۳۰. سموئیل ۲.   ٢٤.کتاب مقدس، سموئیل۲،‌ باب۱۲.  ٢٥.بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۴، ص۲۶.

 

دیدگاه‌ خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *