دوباره آمدم اي حي منان/چه خوشحالم كه گشتم بر تو مهمان/ندارد همچو من كس ميزباني/تو خوبي، بي نظيري، مهرباني / منم مسكين، منم خدايا/بپوشانم لباس پاك تقوا/بده تغيير اين بد حاليم را/بيا پر كن دو دست خاليم را…چهارمين مناجات از مناجات هاي خمس عشر،مناجات اميدواران(راجين) است. آنانكه نيمه هاي شب به رحمت حق اميدوارند و با او اين چنين مناجات مى كنند: ای آنکه هرگاه بندهای از او چيزى بخواهد، عطایش کند و هرگاه چیزی را که نزد اوست آرزو کند، به آرزویش برساند؛ و زمانی که به او روی آورد، مقرّب و نزدیکش کند و گاهی که تظاهر به گناه کند، گناهش را پرده پوشی نماید و آنگاه که بر او توکل نماید، او را بس باشد و کفایت کند؛ خدای من، کیست که بر آستانت وارد شده و خواهان مهمانپذیریات باشد و تو از او پذیرایی نکرده باشی و کیست که مرکب حاجت را با امید به سخاوتت به درگاهت خوابانده باشد و تو احسانش ننموده باشی؟ آیا خوشایند است که از درگاهت با محرومیت بازگردم، درحالیکه جز تو سروری که به احسان متصّف باشد نشناسم؟ چگونه به غیر تو امید بندم درحالیکه هر خوبی به دست توست و چگونه جز تو را آرزو کنم درحالیکه آفرینش و فرمان خاص تو است؟
آیا امیدم را از تو بِبُرم درحالیکه از روی احسان آنچه از تو نخواستم به من عطا فرمودی یا آیا به مانند خودم محتاجم میکنی درحالیکه به رشته محکمت چنگ میزنم؟ ای آنکه قصدکنندگان به رحمتش خوشبخت شدند و آمرزش خواهان به انتقامش بدبخت نشدند؛چگونه فراموشت کنم که همیشه به یادم بودهای و چگونه از تو غافل شوم که تو نگهبانم هستی، خدای من دستم را به دامن کرمت آویختم و برای رسیدن به عطایت سفره آرزویم را گستردم، مرا به خلوص توحیدت خالص کن و از بندگان برگزیدهات قرار ده؛ای آنکه هر گریزانی به او پناه میجوید و هر جویندهای به او امید میبندد، ای بهترین امیدبخش، ای کریم ترین خوانده، ای آنکه پرستندهاش برگردانده نشود و آرزومندش محروم نگردد، ای آنکه در رحمتش به روی خوانندگان باز است و پرده درگاهش برای امیدواران گشوده است، از تو میخواهم به بزرگواریات که ببخشی از عطای خود بر من آن چنان که دیدهام به آن روشن شود و از امید به تو سرشارم سازی به اندازهای که نهادم آرامش یابد؛ و از یقین آنچنان بر من منّت نهی که با آن ناگواری های دنیا را برایم آسان نمایی و با آن از دیدگان دلم، پردههای نابینایی را برگیری؛ به مهربانیات ای مهربانترین مهربانان.