الهی شعله بر آب و گِلم زن/شراری از فروغت بر دلم زن/لبی خواهم که گویای تو باشد/دلی ده تا فقط جای تو باشد/دل از تو، ناله از تو، آه از تو/لبم را ذکر یا الله از تو/چه خوش باشد تو را پیوسته خواندن/نه با لب، با دل بشکسته خواندن/من اوّل از تو اُدعونی شنفتم/پس آنگه با تو یا الله گفتم/به نفس خویش دمسازم مگردان/تو گفتی آمدم، بازم مگردان/ به هفتاد و دو اسم اعظم تو/زتو خواهم که باشم همدم تو/الهی یا الهی یا الهی/مرا آهی، تو را فیض نگاهی/الهی من زخود چیزی ندارم/چه دارم تا به درگاه تو آرم/چه گویم ذکر یا الله از توست/اگر آهی کشم آن آه از توست/مرا با دست خالی بر مگردان/جدا از آل پیغمبر مگردان/دو صد جانم اگر از تن بگیری/مبادا ذكر را از من بگیری! سيزدهمين مناجات امام زين العابدين(ع)،مناجات يادكنندگان و ذاكرين حضرت ذوالجلال است كه هم بر زبان و هم در دل ، ياد محبوب ورد جان شان است و دائماً با ذكر مانوس و همراهند…
خدایا، اگر پذیرش فرمانت بر من واجب نبود، هر آینه پاک نگاه می‌داشتمت از اینکه ذکر تو گویم؛ چه ذکر من تو را به‌اندازه کاستی من است نه برازنده کمال تو؛ شأن و اندازه من چقدر می‌تواند بالا رود تا ظرف تقدیس تو قرار گیرم؟ از بزرگ ترین نعمت ها بر ما جاری شدن ذکر تو بر زبان ما و اجازه‌ات به ماست که تو را بخوانیم و تنزیه و تسبیح گوییم؛ خدایا! پس ذکرت را به ما الهام کن در نهان و آشکار و شب و روز و پیدا و پنهان و در خوشی و ناخوشی ؛ و ما را به ذکر پنهان مأنوس فرما؛ و به عمل پاکیزه و کوشش پسندیده به کار گیر و به میزان کامل پاداشمان ده.
خدایا دل‌های عاشق، شیفته تو هستند؛ و خردهای جدای از هم، بر معرفتت گرد آمده‌اند؛ بدین خاطر دلها آرام نگیرند جز به یاد تو؛ و جان‌ها جز به هنگام مشاهده‌ات راحتی نیابند؛ تو تنزیه شده‌ای در هر جا و پرستیده گشته ای در هر زمان؛ و در همواره روزگار بوده‌ای؛ و به هر زبان خوانده شده‌ای؛ و در هر دلی بزرگداشت شده‌ای؛ و از هر لذّتی به جز ذکر تو و از هر آسایشی جز همدمی با تو و از هر شادمانی به غیر قرب تو و از هر شغلی جز طاعت تو پوزش می‌جویم؛ خدایا تو گفتی و گفتارت حق است که: «ای کسانی که ایمان آورده‌اید خدا را بسیار یاد کنید و در بامداد و شامگاه او را تسبیح گویید»؛ و تو گفتی و گفتارت حق است: «مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم»؛ ما را به یاد کردنت فرمان دادی؛ و وعده فرمودی که تو نیز از روی شرافت و عزّت و کرامت بخشیدن به ما، ما را یاد کنی؛ اکنون برابر با فرمانت تو را یاد می‌کنیم؛ پس تو نیز به وعده‌ات وفا کن؛ ای یادآور یادکنندگان و ای مهربان ترین مهربانان.
إِلٰهِى لَوْلَا الْواجِبُ مِنْ قَبُولِ أَمْرِكَ ، لَنَزَّهْتُكَ مِنْ ذِكْرِى إِيَّاكَ ؛ عَلَىٰ أَنَّ ذِكْرِى لَكَ بِقَدْرِى، لَابِقَدْرِكَ! وَمَا عَسَىٰ أَنْ يَبْلُغَ مِقْدارِى، حَتَّىٰ أُجْعَلَ مَحَلّاً لِتَقْدِيسِكَ؛ وَمِنْ أَعْظَمِ النِّعَمِ عَلَيْنا، جَرَيَانُ ذِكْرِكَ عَلَىٰ أَلْسِنَتِنا؛ وَ إِذْنُكَ لَنا بِدُعائِكَ وَتَنْزِيهِكَ وَتَسْبِيحِكَ .
إِلٰهِى فَأَلْهِمْنا ذِكْرَكَ فِى الْخَلَاءِ وَالْمَلَاءِ، وَاللَّيْلِ وَالنَّهارِ، وَالْإِعْلانِ وَالْإِسْرارِ، وَفِى السَّرَّاءِ وَالضَّرَّاءِ، وَآنِسْنا بِالذِّكْرِ الْخَفِيِّ، وَاسْتَعْمِلْنا بِالْعَمَلِ الزَّكِيِّ وَالسَّعْىِ الْمَرْضِيِّ، وَجازِنا بِالْمِيزانِ الْوَفِيِّ . إِلٰهِي بِكَ هامَتِ الْقُلُوبُ الْوَالِهَةُ، وَعَلَىٰ مَعْرِفَتِكَ جُمِعَتِ الْعُقُولُ الْمُتَبايِنَةُ؛ فَلَاٰ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ إِلّا بِذِكْرَاكَ، وَلَا تَسْكُنُ النُّفُوسُ إِلّا عِنْدَ رُؤْياكَ، أَنْتَ الْمُسَبَّحُ فِى كُلِّ مَكَانٍ، وَالْمَعْبُودُ فِى كُلِّ زَمَانٍ، وَالْمَوْجُودُ فِى كُلِّ أَوَانٍ، وَالْمَدْعُوُّ بِكُلِّ لِسَانٍ، وَالْمُعَظَّمُ فِى كُلِّ جَنانٍ،
وَ أَسْتَغْفِرُكَ مِنْ كُلِّ لَذَّةٍ بِغَيْرِ ذِكْرِكَ، وَمِنْ كُلِّ رَاحَةٍ بِغَيْرِ أُنْسِكَ، وَمِنْ كُلِّ سُرُورٍ بِغَيْرِ قُرْبِكَ، وَمِنْ كُلِّ شُغْلٍ بِغَيْرِ طَاعَتِكَ. إِلٰهِى أَنْتَ قُلْتَ وَقَوْلُكَ الْحَقُّ: ﴿يٰا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اذْكُرُوا اللّٰهَ ذِكْراً كَثِيراً وَ سَبِّحُوهُ بُكْرَةً وَ أَصِيلاً﴾ وَقُلْتَ وَقَوْلُكَ الْحَقُّ: ﴿فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ﴾، فَأَمَرْتَنا بِذِكْرِكَ، وَوَعَدْتَنا عَلَيْهِ أَنْ تَذْكُرَنا تَشْرِيفاً لَنا وَتَفْخِيماً وَ إِعْظَاماً، وَهَا نَحْنُ ذَاكِرُوكَ كَما أَمَرْتَنا، فَأَنْجِزْ لَنا مَا وَعَدْتَنا، يَا ذاكِرَ الذَّاكِرِينَ، وَيَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
