پيراستگي از بدي ها و آراستگي به خوبي ها، پيش نياز مهم در پيوند با پيشواى صالحان و امام خوبى هاست. نمى شود كه حلقه ياران و نزديكان و علاقمندان به امام را در گناه و بداخلاقى غوطه ور ديد و در عين حال آرزوى قرب و نزديكى به امام را از آنان شنيد! سنخيتى لازم است بين افراد تا بتوان آنها را قرين و معاشرِ هم دانست. وظيفه هر منتظرى، پيراستن خود از خصايص ناپسند و آراستن خود به اخلاق نيكو است، چنانكه در روايتي از امام صادق عليه السلام آمده است:”هر كس دوست دارد از ياران حضرت قائم عليه السلام گردد، بايد منتظر باشد و در اين حال به پرهيزكاري و اخلاق نيكو رفتار نمايد، در حالي كه منتظر است”١.تقوىٰ و ورع، اسم جامع همه خوبى ها و پاكى ها و آراستگى هاست و پيونديافته با امام صالحان، بايد به تقوى آراسته باشد.وقتى منتظر از اين دو ويژگى يعنى تقوى و حسن خلق، بهره مند باشد، مژده دهيدش كه مورد پسند مولايش قرار گرفته و از ياران اوست…
اين معنا به شكل هاي گوناگون از سوي خود امام مطرح شده است.تهذيب نفس و دوري گزيدن از گناهان و اعمال ناشايست، به عنوان يكي از وظايف منتظران در عصر غيبت، از چنان اهميتي برخوردار است كه در توقيع شريفي كه از ناحيه مقدسه حضرت صاحبالامر به مرحوم شيخ مفيد، صادر شده، اعمال ناشايست و گناهاني كه از شيعيان آن حضرت سر ميزند، يكي از اسباب يا تنها سبب طولاني شدن غيبت و دوري شيعيان از ديدار با آن حضرت شمرده شده است و فرموده اند: “پس هر يك از شما بايد آنچه را كه موجب دوستي ما ميشود، پيشه خود سازد و از هر آنچه موجب ناخشنودى و خشم ما مي گردد، دوري گزيند؛ زيرا فرمان ما به يكباره و ناگهاني فرامي رسد و در آن زمان توبه و بازگشت براي كسي سودي ندارد و پشيماني از گناه كسي را از كيفر ما نجات نميبخشد”٢. آيا منظور امام(ع) از امورى كه موجب ناخشنودى ايشان مى شود، جز گناه چيز ديگرى است؟ آيا موضوع توبه در همين عبارت، چيزى جز توبه از گناهان است؟«… فَما يَحْبِسُنا عَنْهُمْ إِلاّ ما يَتَّصِلُ بِنا مِمّا نُكْرِهُهُ، وَ لا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ؛ … پس تنها چيزي كه ما را از آنان پوشيده ميدارد، همانا چيزهاي ناخوشايندي است كه از ايشان به ما ميرسد و خوشايند ما نيست و از آنان انتظار نميرود”٣…
بايد توجه داشت كه ما تنها زماني ميت وانيم خود را منتظر امام عدالت گستر و پيرو او بدانيم كه در زندگي فردي و اجتماعي خود، راه و روش مورد نظر او را اجرا كنيم. چنانكه در نامه اميرمؤمنان علي عليه السلام خطاب به عثمان بن حنيف، فرماندار بصره آمده است: “آگاه باش كه هر پيروي را پيشوايي است كه راه او را بپويد و از نور دانش او روشني جويد؛ بدان كه پيشواي شما بسنده كرده است از دنياي خود به دو جامه فرسوده و از طعام و خوراك، دو قرص نان را خوردني خويش نموده است. بدانيد كه شما چنين نتوانيد كرد. ليكن مرا ياري كنيد به پارسايي و كوشيدن و پاكدامني و درستي ورزيدن”٤. رضايت و خشنودي امام زمان و جان جهان در چيزي جز آنچه در كتاب خدا يا كلمات رسول خدا و ديگر امامان معصوم به آنها اشاره شده، نيست. به بيان ديگر اگر كسي به همه تكاليف و وظايفي كه در قرآن و روايات معصومين به آنها امر شده عمل كند و از همه محرمات و گناهاني كه در اين دو منبع الهي از آنها نهي شده، دوري جويد، خواهد توانست كه رضايت امام عصر(ع)را چنانكه بايد و شايد به دست آورد.
بنابراين براى پيوند با امام به اين نكته مهم بايد توجه داشت كه عامل تقوى مهم ترين عامل است. امام زمان عليه السلام به عوامل خرسندي و ناخرسندي خود اشاره كردهاند: در احاديث، زيارتها و دعاهايي كه در طول دوران غيبت صغرى و پس از آن به صورت توقيع يا به صورتهاي ديگر از امام مهدي عليه السلام براي ما به يادگار مانده است به صراحت تمام آنچه كه موجب خرسندي يا ناخرسندي آن حضرت ميگردد بيان شده و چگونه عمل كردن، چگونه سخن گفتن و چگونه انديشيدن به ما آموخته شده است. از اين رو با مراجعه به مجموعه ارزشمند يادگارهاي آن حضرت و تأمل و تدبر در آنها ميتوان بهراحتي هدايت را از گمراهي و صراط مستقيم را از كژراهه ها باز شناخت.
————-