انتظار، گواه خوبي براي پيوند است؛انسان كسى را كه دوست نمى دارد، ميل ديدنش را هم ندارد و انتظارش را هم نمى كشد؛ بلكه دوست مى دارد هرگز او را نبيند! انتظارِ يك مهمان دوست داشتنى است كه ما را به تكاپو وامى دارد و خانه را برايش آب و جارو مى كنيم و تابلوئي را كه او دوست دارد، بر ديوار مى آويزيم و براي ديدنش، لحظه شمارى مى كنيم و براي وصالش، روز و شب را مى شماريم روز و شب! منتظران گشايش الاهى، آنان كه فرج را انتظار مى كشند، همين انتظارشان كه نشان دوستى الاهى است، ارزشمند است و در نظر پيامبر خدا(ص)،عبادت شمرده شده است:”برترین عبادات، انتظار فرج است”(اَفْضَلُ العِبادَةِ اِنْتِظارُ الفَرَجِ)١.طپش قلب عاشقان براى ديدار محبوب، سرود منتظران براى رؤيت موعود، گلباران راه عبور معشوق، شعر اشتياق براى آن وجود مسعود، همه نشان انتظار آن مظهر جمال الاهى، حجت بالغه ربّانى، محبوب همه انبياء و اوليا يعنى حضرت مهدى، صاحب الزمان(ع) است كه اين چنين قلوب را به كمند محبتش تسخير نموده است…
بنابراین اولین شرط انتظار، ایجاد معرفت در مورد امام زمان(عج) است و طبیعى است که هر مقدار معرفت انسان نسبت به آن حضرت بیشتر باشد، ارزش او را بیشتر درک کرده و به عظمت او بیش از پیش پى خواهد برد و بیشتر تشنه وجود آن حضرت خواهد شد. در حالى که افراد جاهل و ناآگاه به ارزش آن حضرت، هرگز احساس تشنگى و عطش نسبت به وجود مقدس ایشان نخواهند داشت و بدین جهت از زمره منتظران بیرون هستند:وصل خورشید به شب پره اعمى نرسد/ که در این آینه صاحب نظران حیرانند! براى آگاهى از مقام عظیم امامت ، بهترين متن، زیارت جامعه کبیره و تأمل در معانى عمیق آن است تا كمالات نورانى آنان، براى طالبان معرفت روشن شود و بعد مطالعه كتب مهدوى و روايات آن وجود مسعود و احاديث امامان پيشين در باره ايشان. شرط ديگر، آمادگى است:به گونه اى که هر لحظه منتظر ظهور باشد که هرگاه این خبر را به او بدهند، خوشحال شود و آماده یارى آن حضرت باشد و با مال و جان خویش در راه آن حضرت جهاد نمايد.و اين آمادگى مختص زمان ظهور نيست بلكه در دوران غيبت نيز آماده فداكارى در راه امام باشد و ايشان را در رسيدن به اهدافش ياورى كند.
شرط ديگر منتظر واقعى، دوستى و محبت به امام عصر(عج) است؛ تا محبت به امام زمان در وجود کسى شکل نگرفته و شعله ور نشده باشد، نمى تواند دعوى انتظار كند و به وظایف منتظران عمل نماید. محبت به امام زمان وظیفه اى است که پیامبر اکرم(ص)نیز به دستور خدا از ما خواسته است؛ آنجا که در قرآن کریم مى فرماید:”بگو كه من براي مزد رسالتم از شما چيزى نمى خواهم جز دوستى با نزديكان و اهل بيتم” (قُلْ لا أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْراً إِلاَّ الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبى)٢.در روايت معراج از قول پيامبر(ص)،چنين مى مى خوانيم:در شب معراج،خداوند به من فرمود:آيا مى خواهى جانشينان خويش را ببينى؟گفتم: آری. فرمود: پیش بیا. چون پیش رفتم ناگاه علی بن ابی طالب و حسن بن علی و حسین بن علی و علی بن حسین و محمدبن علی و جعفر بن محمد و موسی بن جعفر و علی بن موسی و محمدبن علی و علی بن محمد و حسن بن علی و حجت قائم را که همچون ستاره ای درخشان در میان آنان بود، دیدم. گفتم: ای پروردگار من! اینان کیستند؟ فرمود: اینان امامان هستند و این قائم است، حلالم را حلال و حرامم را حرام می نماید و از دشمنانم انتقام می‌گیرد، ای محمد او را دوست بدار که من او و دوست دارنده او را دوست دارم”٣…
شرط ديگر، ارتباط با ديگر منتظران است. امام زمان(ع)، صاحب زمان و امام همه جهان است و نياز به ياوران بسيار كه همدل و متحد و همسو و توانمند باشند، دارد.منتظران بايد در ازدياد ياران آن حضرت از طريق تبليغ و تعليم بكوشند. كار فردى در خدمت به امام خوب است اما تأثيرش به اندازه كارهاى گروهى و تشكيلاتى نيست. كارهاي فردي بايد به سوي كارهاي گروهى و تشكيلاتى برود كه شعاع تأثيرگذارى و ماندگارى آن بيشتر شود. شروط ديگر انتظار، دعاى فردى و گروهى براي تعجيل در فرج است.منتظران واقعى هر لحظه انتظار از خدا مى خواهند که هر چه زودتر او را برساند. بنابراین دعاى فراوان براى فرج آن حضرت از وظایف همیشگى منتظران حضرتش مى باشد كه از سوى خود آن حضرت نیز توصیه شده است. ديگر ارسال هداياى معنوى و ثواب امور مستحبى و نيابت در كارهاى خير، و از دست ندادن روح اميد-حتى در سخت ترين شرايط- و نيز اميد دادن به ديگران است…
———————-
١.بحارالانوار١٢٥/٥٢. ٢.شورى/٢٣. ٣.ترجمه “الجواهر السنیة فی الأحادیث القدسیة”/٤٦٧.