اگر كسي به شما نيكى كند،به او علاقمند شده و هميشه خود را وامدار او مى دانيد و اگر خودتان به كسي نيكي كنيد به قلب او وارد شده ايد و دلش را به دست آورده ايد.اين خاصيت نيكي كردن است.به همين دليل بود كه مسيون هاي مسيحى در قالب خدمات درمانى و كمك هاي بشر دوستانه به مناطق افريقائى مى رفتند و آن مردم چون نيكي هاي آنان را مى ديدند، مسيحى مى شدند و برعكس اگر به كسي جفا كنيد و ضرري بزنيد، از اعتقادات شما هم منزجر مى شوند. بسيارى از مخالفت ها با دين، شايد از رفتار دينداران ناشى شده و هرجا كه پيشرفتى هم بوده، ناشي از نيكى كردن مبلغان دينى بوده است.چنانكه معروف است وقتى پيامبر(ص) به عيادت فردي رفت كه هر روز بر سر او زباله مى ريخت و احوالش را پرسيد،او در برابر اين نيكى،شرمنده گشت و مسلمان شد؛و يا فردى غريبه كه به امام مجتبى(ع)اهانت كرد اما امام او را نواخت و مهمان كرد و هنگام رفتنش كمك مالي به او نمود،دلبسته شد و تغيير مرام داد لذا بهترين فرصت براى دينداران به منظور جذب حداكثرى، احسان و نيكى كردن بى منّت است…
گفتم:درست گفتى هادى جان! آنقدر احسان مهم است كه خداوند مى فرمايد:”هر کس کار نیکی به جاى آورد، ده برابر آن پاداش دارد”(انعام/١٦٠)؛ و”اگر نیکی کنید، به خودتان نیکی می کنید”(إسراء/٧)ا؛و “نیکی کنید! که خدا نیکوکاران را دوست می دارد”(بقره/١٩٥)و “همان گونه که خدا به تو نیکی کرده است، (تو نيز به مردم)نیکی کن!”(قصص/٧٧)؛[و چه زيبا گفته اند:تو نيكى مى كن و در دجله انداز/كه ايزد در بيابانت دهد باز!] و آنگاه به تأثير نيكى در برطرف شدن دشمنى ها و جذب قلوب اشاره نموده و مى فرمايد:”نيكى با بدى يكسان نيست؛ (بدى ديگران را) با شيوه‌ى بهتر (كه نيكى است) دفع كن، كه اين هنگام آن كس كه ميان تو و او دشمنى است همچون دوستى گرم مى شود (و عداوتش نسبت به تو تمام مى گردد)”(فصلت/٣٤).امیرمؤمنان(ع)فرمود:”احسان و نيكى به بندگان خدا، بهترين زاد و توشه مناسب برای جهان پس از مرگ است”(عيون الحكم/٤٩٤)؛ و “كمك به مردم رأس ايمان است”(غررالحكم/٣٨٣). جوانمرد و خوشخوی و بخشنده باش/چو حق بر تو پاشد تو بر بنده پاش/ره نیک مردان آزاده گیر/چو استاده ای دست افتاده گیر…
محمد گفت: بدا به حال ما كه نيكي به مردم را فراموش كنيم و ميدان را به مخالفان دين واگذاريم كه آنها با نيكي كردن به مردم، در دل آنها نفوذ كنند و آنان را با اين وسيله، به عقائد باطل خود علاقمند نمايند.يتيمى را سرپرستى كنند، دانشجوى غريبي را كه تازه به آن شهر وارد شده مى نوازند و جا مى دهند،بيكارى را به كار مى گمارند،بي خانمانى را خانه مى دهند،قرضِ قرض داري را مى پردازند و با اين گونه احسان ها آنها را وامدار خود نموده كم كم به كيش خود در مى آورند.اين شيوه رايج بسيارى از مخالفان و رقيبان ماست در حاليكه اين ها وظايف خودِ ما و توصيه شده از سوي پيشوايان ماست. امام کاظم(ع) فرمود:” همانا مُهر قبولی اعمال شما، برآوردن نیازهای برادران تان و نیکی کردن به آنان در حد توان تان است و گرنه هیچ عملی از شما پذیرفته نمی‌شود”(بحارالانوار، ج٣٧٩/٧٢)؛ و اميرمومنان(ع) فرمود:”بر شما باد به احسان و نیکوکاری در حق دیگران، که آن برترین و پرمنفعت ترین کشت و زرع و سود آخرتی برای شما خواهد بود(غررالحكم/٣٨٣)؛ و پیامبرخدا(ص) نيز فرمود:”من و آن کسی که سرپرستی یتیمی را بپذیرد، در بهشت بسان این دو انگشت در کنار یکدیگر خواهیم بود”(بحارالانوار١١٧/٣٥)…