تو رب بنده پرور من عبد شرمسارم /این نامۀ سیاهم این چشم اشکبارم/لطف و کرامت از تو اشک خجالت از من بگذار تا بگریم چیزی جز این ندارم/من بندۀ گنهکار تو کردگار غفّار/ تو مستحق عفوی من مستحق نارم /پیشانی ارادت بر درگهت گذارم/تو در کتاب وحیَت از عفو خویش گفتی /من نیز کردم اقرار گفتم گناهكارم/ عفو است اگر ز احسان، جرم مرا ببخشی/عدل است اگر در آتش، سوزی هزار بارم … مناجات يازدهم از مناجات خمس عشر امام علي بن الحسين(ع) مناجات نيازمندان است؛ با زبان نيازمندى خدا را خواندن و از او خواستن: خدایا، شکستگی‌ام را جز لطف و محبتت جبران نکند و تهیدستی‌ام را به بی نیازی نرساند جز مهر و احسانت؛و هراسم را جز امان تو آرام ننماید و خواری‌ام را جز توانایی‌ات به عزّت تبدیل نکند و مرا جز فضلت به آرزویم نرساند؛ و شکاف فقرم را جز احسان تو پر نکند؛ و حاجتم را کسی جز تو بر نیاورد؛ و غم زدگی‌ام را جز رحمتت برطرف ننماید؛ و بدحالی‌ام را جز مهرت نگشاید؛
و سوز سینه‌ام را جز وصل تو خنک نکند؛ و آتش درونم را جز دیدارت خاموش نگرداند؛ و بر حرارت شوقم به تو جز نگاه به جمالت آب نریزد؛ و آرامشم بدون نزدیک شدن به حضرتت برقرار نشود و حسرتم را جز نسیم رحمتت برنگرداند؛ و بیماری ام را جز درمانت شفا ندهد؛ و غمم را جز مقام قربت برطرف نسازد ؛و زخمم را جز چشم پوشی‌ات التیام ندهد؛ و آلودگی دلم را جز گذشت تو نزداید و وسواس سینه‌ام را جز فرمانت از میان نبرد. ای نهایت آرزوی آرزومندان؛ ای غایت خواهش خواهندگان؛ ای دورترین مطلوب جویندگان؛ ای والاترین رغبت راغبان؛ ای سرپرست شایستگان؛ ای امان ترسیدگان؛ ای اجابت کننده دعای بیچارگان؛ ای ذخیره ناداران؛ ای گنج بینوایان؛ ای فریادرس دادخواهان؛ ای برآورنده حاجات تهیدستان و بر خاک نشستگان، ای کریم ترین کریمان، ای مهربان‌ترین مهربانان؛ فروتنی و خواهشم به پیشگاه توست و زاری و ناله‌ام به‌سوی تو؛ از تو می‌خواهم مرا به نسیم خرسندی‌ات برسانی و نعمت های نیکویت را بر من تداوم بخشی؛ من اینک بر در خانه کرمت ایستاده‌ام و در معرض نسیم های نیکی‌ات قرار دارم و به رشته محکمت چنگ زده‌ام و به دست‌آویز استوارت دست آویختم؛ خدایا بر بنده خوارت که زبانش گنگ و عملش اندک است، رحم کن و با احسان پیوسته و برجسته‌ات بر او منّت گذار و او را زیر سایه بلندت حمایت فرما؛ ای گرامی، ای زیبا، ای مهربان ترین مهربانان.
إِلٰهِى كَسْرِى لَايَجْبُرُهُ إِلّا لُطْفُكَ وَحَنانُكَ؛ وَفَقْرِى لَايُغْنِيهِ إِلّا عَطْفُكَ وَ إِحْسَانُكَ؛ وَرَوْعَتِى لَايُسَكِّنُها إِلّا أَمانُكَ؛ وَذِلَّتِى لَايُعِزُّها إِلّا سُلْطانُكَ؛ وَأُمْنِيَّتِى لَايُبَلِّغُنِيها إِلّا فَضْلُكَ؛ وَخَلَّتِى لَايَسُدُّها إِلّا طَوْلُكَ؛ وَحَاجَتِى لَا يَقْضِيها غَيْرُكَ؛ وَكَرْبِى لَايُفَرِّجُهُ سِوَىٰ رَحْمَتِكَ؛ وَضُرِّى لَايكْشِفُهُ غَيْرُ رَأْفَتِكَ؛ وَغُلَّتِى لَايُبَرِّدُها إِلّا وَصْلُكَ؛ وَلَوْعَتِى لَايُطْفِيها إِلّا لِقاؤُكَ؛ وَشَوْقِى إِلَيْكَ لَايَبُلُّهُ إِلّا النَّظَرُ إِلَىٰ وَجْهِكَ؛ وَقَرارِى لَايَقِرُّ دُونَ دُنُوِّى مِنْكَ؛ وَلَهْفَتِى لَا يَرُدُّها إِلّا رَوْحُكَ؛ وَسُقْمِى لَايَشْفِيهِ إِلّا طِبُّكَ؛ وَغَمِّى لَايُزِيلُهُ إِلّا قُرْبُكَ؛ وَجُرْحِى لَايُبْرِئُهُ إِلّا صَفْحُكَ؛ وَرَيْنُ قَلْبِى لَايَجْلُوهُ إِلّا عَفْوُكَ؛ وَوَسْوَاسُ صَدْرِى لَايُزِيحُهُ إِلّا أَمْرُكَ .
فَيَا مُنْتَهىٰ أَمَلِ الْآمِلِينَ؛ وَيَا غَايَةَ سُؤْلِ السَّائِلِينَ؛ وَيَا أَقْصَىٰ طَلِبَةِ الطَّالِبِينَ؛ وَيَا أَعْلَىٰ رَغْبَةِ الرَّاغِبِينَ؛ وَيَا وَلِىَّ الصَّالِحِينَ؛ وَيَا أَمانَ الْخَائِفِينَ؛ وَيَا مُجِيبَ دَعْوَةِ الْمُضْطَرِّينَ؛ وَيَا ذُخْرَ الْمُعْدِمِينَ؛ وَيَا كَنْزَ الْبَائِسِينَ؛ وَيَا غِيَاثَ الْمُسْتَغِيثِينَ؛ وَيَا قَاضِىَ حَوَائِجِ الْفُقَرَاءِ وَالْمَسَاكِينِ؛ وَيَا أَكْرَمَ الْأَكْرَمِينَ؛ وَيَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ؛ لَكَ تَخَضُّعِى وَسُؤالِى؛ وَ إِلَيْكَ تَضَرُّعِى وَابْتِهالِى؛ أَسْأَلُكَ أَنْ تُنِيلَنِى مِنْ رَوْحِ رِضْوانِكَ؛ وَتُدِيمَ عَلَىَّ نِعَمَ امْتِنانِكَ؛ وَهَا أَنَا بِبابِ كَرَمِكَ واقِفٌ؛ وَ لِنَفَحاتِ بِرِّكَ مُتَعَرِّضٌ؛ وَبِحَبْلِكَ الشَّدِيدِ مُعْتَصِمٌ؛ وَبِعُرْوَتِكَ الْوُثْقىٰ مُتَمَسِّكٌ .إِلٰهِى ارْحَمْ عَبْدَكَ الذَّلِيلَ؛ ذَا اللِّسَانِ الْكَلِيلِ؛ وَالْعَمَلِ الْقَلِيلِ؛ وَامْنُنْ عَلَيْهِ بِطَوْلِكَ الْجَزِيلِ؛ وَاكْنُفْهُ تَحْتَ ظِلِّكَ الظَّلِيلِ؛ يَا كَرِيمُ يَا جَمِيلُ، يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.
