امام عصر(ع) و پدرانش، خورشيدها و انوار الاهى هستند كه آفرينش را روشن و تابناك مى كنند.يكى زيبا ترين تعبيرها از نور بودن امام،عبارتى است كه در مورد صاحب الزمان سلام الله عليه،در دعاى شب نيمه شعبان آمده است؛ خطاب به آن حضرت و ميلاد و برنامه هايش مى خوانيم:”نور درخشانت، و پرتو فروزانت، و نشانه روشنت در شب تاريك، آن غايب پوشيده از نظر، كه عظيم بوده ولادتش، و شريف است اصل و نسبش؛ فرشتگان گواه اويند، و خدا ياور و تأييد كننده اش ؛ آنگاه كه وعده ظهورش در رسد و فرشتگان مددكاران اويند، شمشير خداست كه كند نشود، و نور حق است كه خاوش نگردد، و با بردبارى است كه كارى بی منطق انجام ندهند، مدار روزگار است…”(.نُورُكَ المُتَأَلِّقُ وَضِياؤُكَ المُشْرِقُ وَالعَلَمُ النُّورُ فِي طَخْياء الدَيْجُورِ، الغائِبُ المَسْتُورُ جَلَّ مَوْلِدُهُ وَكَرُمَ مَحْتِدُهُ وَالمَلائِكَةُ شُهَّدُهُ وَالله ناصِرُهُ وَمُؤَيِّدُهُ إذا آنَ مِيعادُهُ وَالمَلائِكَةُ أَمْدادُهُ، سَيْفُ الله الَّذِي لايَنْبُو وَنُورُهُ الَّذِي لا يَخْبُو وَذُو الحِلْمِ الَّذِي لايَصْبُو مَدارُ الدَّهْرِ…)چه فرخنده ميلادى كه اين گونه آن را ستوده اند…
ما، يك نيمه شعبان مى شنويم اما از عظمتش بى خبريم. انبياء و اولياء پيش از تولدش، سر برآستان اين شب سائيده اند و شب زنده دارى كرده اند: گر نخوانى نام شاه دادرس/كى رسد دستت به آن فرياد رس؟ تا نكوبي خانه اهل كرم/كى شوي محرم بر آن اهل حرم؟ /كى خورد نامت در آن دفتر رقم؟…مى شود تو خاموش بنشينى و از نشاط و شور و بركات اين شب خود را محروم سازى. بيا و بنگر شور فرشتگان را در ميلادش؛ حماسه شادى را در منتظرانش؛ نورباران طاق نصرت ها را در زادروزش؛ سرود مادحان را در مدح صفاتش؛ گلباران مشتاقان را بر كوچه ها و خيابان ها و ميادين به پاس قدومش.آرى نيمه شعبان است؛اگر محروم بمانى، زيان ديده اى! بيا و به جمع مشتاقانش بپيوند و ارادتت را به جنابش نشان ده، پرواز كن در ميدان خدمتش، شيرين كن كام همشهريانت را به شربتى و بخوان از او حديثى و منور كن جان ها را به يادش و پركن فضاى مجازى را از پيام ها و تراكت هاى تبريك ميلادش و نويد ده آمدنش را براي اميدوارانش…
مى شود كسي طالب پيوند با امام باشد و نيمه شعبان، زادروز ميلادش را تكريم و تعظيم نكند؟ بيا و بيعت خود را با امام تازه كن! بيا و با صداي بلند بگو كه دوستش دارى تا همه صدايت را بشنوند و بدانند تو ياور او هستى؛ بيا و به دشمنان و مخالفانش نشان بده كه ياوران امام، كم نيستند و همه جا آماده يارى او و اعلاي نام و يادش هستند؛ تمام سال قمرى، يك نيمه شعبان دارد و به آن مى بالد و حالا، آن روزها و آن ساعات است؛ نيمه شعبان را احيا بگير كه شب قدر است؛آيا شب هاى قدر بيدار نمى مانى؟! كدام قدر، بالاتر از مولاى توست كه صاحب شب قدر است و فرشتگان و روح ، بر او فرود مى آيند و مقدرات خلايق را تقديمش مى كنند(تنزل الملائكة و الروح بإذن ربّهم من كل امر)؛بايد از روزها قبل خودت را براي اين شب تجهيز كنى ، حتى از ماه قبل.واقعه بزرگ در حال وقوع است؛ نبايد دست خالى از آن بيرون روى؛ نبايد غائب باشى؛نبايد دشمن را با غيبتت شاد سازى؛ نه، تو مى آئى و حتماً مى آئى! دوستان خدمتگزار منتظر تو هستند، زودتر بيا و دلگرمشان كن؛ اندك اندك نه،فوج فوج، جمع ياران مى رسند!
وقتي در اين ايام خدمت، بزرگداشت ميلاد مولا، ساعاتى با او خلوت كردي ديدم دارى به آن حضرت مى گوئي:لطف كردى و ما را به خدمتگزاري آستانت پذيرفتى ، دانستيم دعاهاي پدر و نيايش هاي مادر به اجابت نشسته است؛ ليك از همان نخست دانستم قامت كوتاه من در اين مسير با انبوه قصورها و تقصيرها، و دردسرهاي يك ياور بي تدبير، زحمت شما افزون كند و بر مشكلات شما افزايد، اما مقام خليفة اللهى تان اجازه طرد نمي داد و شأن كريم بودنتان راندن را بر نمى تافت…چميدن در بوستان امامت و خراميدن در گلستان مهدويت،از ياران شما مرزبانانى ساخت كه شجاعانه به مصاف گمراهان و اضلالگران رفته با سرپنجه برهان ، مرگ علمى شان را رقم مى زدند و بطلان شان را آشكار و حركت شان را سد مي نمودند.آنان با استعانت از امدادهاي شما، از هيچ ميدانى نمى گريختند و هماره براي هر مبارزه تن به تن آماده بودند تا فريب كاران را رسوا كنند و متجاوزان را عقب رانند و دشمنان را از مرزهاي اعتقادي دور نمايند.مرا از درگاهتان نرانيد، مى خواهم كنارتان باشم و ياورتان گردم ؛به كرامت تان، پشتم گرم است…